Prolog

Oczami Prequiel

Równo ze wschodem słońca otworzyłam oczy. Wstałam, umyłam twarz, zęby, ubrałam się i przypięłam do paska mój miecz- Thunderbolt. Dopiero wtedy zeszłam na dół, do kuchni. Przywitał mnie tam okropny zapach spalonego chleba i mięsa. 

To oznaczało tylko jedno- mój starszy brat wrócił.

-Could? Co tym razem spaliłeś?

Blondyn odwrócił się do mnie z szerokim uśmiechem. Przez chwilę widziałam w jego oczach zdziwienie. A przez co? Nie wiedziałam. Jednak ten dziwny przebłysk zaskoczenia szybko mu przeszedł. Podbiegł do mnie szybko i przytulił do siebie mocno.
-Prequiel! Ale ty się zmieniłaś! Nie widzieliśmy się tylko sześć miesięcy, a ty tak wypiękniałaś!
Mój "kochany" brat prawie połamał mi żebra swoim niedźwiedzim uściskiem, jednocześnie porywając mnie z ziemi. Jeżeli mam być szczera, to miałam problemy z oddychaniem.
Dźgnęłam go palcem między żebra, dając mu znak, żeby mnie z powrotem odstawił na ziemi. Byłam istotą o dwóch nogach. Bez skrzydeł. Powinnam poruszać się po ziemi.
Mój gest na szczęście poskutkował- Could delikatnie odstawił mnie na podłogę i trochę się oddalił.
-Tęskniłem, siostrzyczko...- i znowu zaczął mnie przytulać. Norma. Starszy o trzy lata brat, który był postrachem dla ludzi ze swojej drużyny zaczął uważać swoją młodszą siostrę za pluszaka. A muszę dodać, że nie mam brązowego futra.
-Też tęskniłam, Could. Nie było cię pół roku. Co robiłeś?
Mój brat jest dosyć... specyficzną osobą. Czasami, kiedy ma lepszy humor, potrafi z uśmiechem opowiadać o wypruwaniu flaków wrogiej armii, a raz, kiedy jest smutny może mówić ze smutkiem o motylkach i białych chmurkach. Tak, mój brat jest dziwną osobą.
-Wiesz, ostatnio Tifa była na przeszpiegach w innym obozie. Legion XII zmienił stronę, rozumiesz?!- mówił to ze złością, choć jednak było widać, że jest tym faktem niezmiernie podekscytowany. Oho, to musiała być bitwa stulecia.
-Dostaliśmy nawet pozwolenie od dowódcy na zniszczenie tego oddziału, ale... Nie udało nam się.
Byłam szczerze zdziwiona. Could nie poddawał się absolutnie nigdy, nie ważne, o co chodziło. A najdziwniejsze było to, że zazwyczaj udawało mu się dotrzeć do celu, który sobie wcześniej wyznaczył. Co więc się stało? Te uczucia doprowadziły do zaniepokojenia. Szykuje się coś większego...
-Could, co się takiego stało?
-Przegrałem w pojedynku z niejakim Lucis'em Caelum'em.
Zacisnęłam pięść. Nie kojarzyłam gościa. Tacy wrogowie byli najgroźniejsi. Nic o nich nie wiadomo, absolutnie nic...
Ale... Co to wszystko miało do mnie?
-Braciszku, czego ode mnie oczekujesz?
Przez chwilę milczał, a później dodał:
-Chcę, żebyś pojechała razem ze mną do naszego oddziału.

Właśnie tak zaczęła się historia mojego życia

~*~

A tak na koniec- coś, co pomogło mi wymyślić fabułę: